کفش دره نوردی
مهمترین خاصیت کفشهای دره نوردی چسبندگی کف آن به سنگ و قدرت تخلیه آب از درون کفش و جلوگیری از ورود سنگریزه ها به داخل کفش میباشد.
اما در کشور ایران کفشهای فایو تن طرفداران خاصی دارد .در ذیل به مقایسه چند مدل کفش دره میپردازیم از زبان تیم والمر میپردازیم تا شما دیدگاهی پیدا کنید تا بتوانید بهترین انتخاب را داشته باشید.
مزایای کفش کنیونیر سار:
۱- لاستیک قوی محافظ انگشتان جلوی کفش تا سگک ادامه داشته که محافظت خوبی را فراهم می آورد. ناحیه ای که در کفش های اسپرتکس اولین جایی است که مستهلک می شود.
۲- لاستیک کف کفش از ترکیبی از لاستیک های (S1) و (C4) ساخته شده که ماندگاری بالا و اصطکاک خوبی دارند. (مترجم: من تا حالا اسم چنین لاستیک هایی رو نشنیدم و به نظر می رسه کارخونه سازنده خودش این اسامی رو گذاشته تا اسرارش فاش نشه)
۳- وجود سوراخ تخلیه آب که دارای توری بوده و اجازه ورود سنگ ریزه وشن را به داخل کفش نمی دهد.
۴- قسمت پاشنه و مچ پا از داخل از لایه ۳ میلیمتری نئوپرن ساخته شده که هم نرم بوده و هم پا را از سرما محافظت می کند. این لایه از کف تا جلوی کفش ادامه دارد و روی استخوان نازک نی را نیز می پوشاند.
۵- چسبندگی خود بر روی لیم استون خشک و خیس و همچنین بر خلاف اسپرتکس که حرکت در گل با آن مشکل است، حرکت با مدل سار در گل بسیار خوب است.
۶- در پیاده روی با آن در سربالایی ها تا ابتدای دره کاملا راحت است
۷- طی کردن رودخانه و پرش روی سنگ ها با سار کاملا راحت بوده در حالی که با اسپرتکس پرش روی بعضی از سنگ های کوچک دردآور بوده و گاهی پا بین سنگ ها گیر می کند.
۸-جنس مواد به کار رفته در کفش استهلاک کفش را پایین می آورد.
معایب کفش سار به قرار زیر اعلام شده است:
۱- ورود شن و ماسه به داخل کفش امکان پذیر بوده چرا که بالای کفش کاملا به مچ پا نمی چسبد.
۲- عدم انعطاف کفش
۳- قیمت بالا (۱۶۰ دلار در استرالیا)
و در پایان این مدل رو بهتر از مدل کنیونیرینگ ۲ معرفی کرده است.
از طرفی کفش (Canyoneer 2 ) شرکت ۵٫۱۰ هم مزایا و معایب زیر رو داره که در مقاله ای جداگانه آقای تیم والمر به اون پرداخته:
مزایا:
۱- آقای والمر معتقده اینکه در مدل کنیونیر ۲ لاستیک محافظ تا سگک اول ادامه نداره از مزایای کفشه و انعطاف بیشتری به اون میده. و گویا با تماسی که دوستان آمریکاییشون داشتن این کفش رایج تر از مدل سار بوده.
۲- به گفته آقای والمر لایه نئوپرنی که در قسمت مچ قرار داره باعث میشه کمترین شن و سنگ ریزه وارد کفش بشه.( بر خلاف سار که آقای جاشوا هیل از ورود سنگ ریزه شکایت کرده بود)
۳- باقی مزایا مانند مدل کنیونیرینگ سار اعلام شده
معایب:
بر روی سطوح لیز و خیس چسبنده است.
۳- در این کفش پارچه ضخیم تری نسبت به کفش های فایوتن از لایه نئوپرن دور مچ پا محافظت می کند.
۴- لایه قرمز رنگ روی کفش آب زیادی جذب نمی کند و به همین خاطر باعث سنگین شدن کفش نمی شود.
۵- جنس کف کفش هم از لاستیک خوبی بوده که علاوه بر آن به خاطر اشکال گوناگون آج چسبندگی فوق العاده ای به کفش داده است و از لحاظ چسبندگی با فایوتن برابری می کند
۶- دهانه کفش کاملا باز شده حتی می توانید یک جوراب نئوپرن هم با آن بپوشید. و سپس به وسیله یک چسب به مچ پا محکم می شود تا از ورود سنگ ریزه به داخل کفش جلوگیری کند
۷- کفش با بند سفت می شود و روی بند ها برای جلوگیری از سایش آن ها یک لایه ضد سایش قرمز رنگ وجود دارد.
۸- در پیاده روی های طولانی پا در کفش کاملا راحت بوده و تخت کفش از داخل برای پا نرم است.
۹- سیستم زیپ کفش باعث می شود کفش بهتر در پا بنشیند اما امکان دارد زیپ در محیط دره خراب شود.
۱۰- وزن کم
۱۱- انعطاف پذیر تر از فایوتن می باشد.
معایب:
۱-قسمتی از لاستیک نرم جلوی پنجه زودتر از انتظار شروع به فرسایش کرده است.
۲- سیستم تخلیه آب مانند فایوتن در این مدل وجود ندارد که مشکل عمده این کفش است.
۳- نویسنده فکر می کنه در دره های شنی زیپ و بند کفش به سرعت از بین بره ولی هنوز گواهی برای این موضوع پیدا نکرده
۴-جنس بعضی قسمت ها باعث می شود که استهلاک کفش بیشتر از فایوتن باشد.
۵- قیمت کفش از فایوتن بیشتر است.
۶- مقداری شن و ماسه زیر لایه قرمز رنگ در طول دره نوردی باقی می ماند.
کفش شیما